RVV2016 -9: Het verdronken land van Saeftinghe – DEELI

Goedemiddag, goedeavond beste lezer. Ik moet u waarschuwen, als u denkt dit verslag even in vijf minuten te lezen alvorens het slapen gaan, zou ik dit even uitstellen tot de koffie morgenochtend. Vandaag was het pure horror…en alle trappers voelden het aankomen.

Het begon deze week al met het slechte nieuws vanuit Mariekerke waar Bart De Cuyper forfait moet geven voor de volledige Ronde door aanhoudende knieproblemen. We wensen Bart Snel herstel toe en hopelijk een goede seizoensstart. Dit was een voorbode voor een weekend vol opgaves, passers en regen.

Zaterdag gingen 2 Scheldetrappers even het parcours van het WK verkennen…van in de VIP. Waar ze zagen hoe veel regen en wind er buiten wel was. Topoverleg was nodig om even de mogelijke scenario’s voor zondag te overlopen:

• Droog en wind: START
• Miezer en wind: START
• Drashen en wind: PAS

Zondagochtend, 7u…DROOG. Geen haan die nog kraaide, de laatste twijfel verdween. We zouden vandaag rijden. Maar dan begon het te regenen…afzeggingen…

• Tim S die vrijdagavond 03u00 nog met een glaasje teveel op bij het afscheid op de parking van ‘Het Vierkant’ te Willebroek zei: “Tot zondag president”, was de eerste passer van de droge ochtend.
• Tim G had eerder al te kennen gegeven dat die snotneuzen zijn voeten uithingen en hij deze thuis zou laten. Spijtig dat die neus vast zat op zijn geicht waardoor hij ziek thuis moest passen.
• Tim VDH die deze week met de glimlach op het gezicht zei: goh, ik hoop zondag op veel wind! Nou dat was er Tim, maar bij Tim begon de tol van het harde werk voor WIK70 door te wegen. Keelpijn was zijn deel en thuisblijven zijn beveel.
• Een ander slachtoffer dat afhaakte was Jurgen Van Laer die zijn verstand gebruikte omdat hij deze avond een zeer zware shift op het werk tegemoet zou gaan.
• Tom C. had een beter excuus. Hij reed vandaag zijn laatste WK Cross en zou mooi 4de worden, proficiat Tom!
• De laatste afhaker van de dag was Xavi die voor het eerst sinds lang nog eens 3 maal sportte in één week en het begon te voelen in zijn ledematen. Hij ging, volgens de legende, krachtoefeningen doen in GoFit.

Maar zoals in elk verhaal zijn er steeds helden, mannen die niet bang zijn van wat geploeter in de polders waar koning wind regeert. Vandaag stonden aan de start: Bjorn, Timo, Joost, Rutger, Stef, Srrs, Johan, Ivan en Gerald. Negen woelwaters die vandaag samen op pad zouden gaan richting Nederland om in “Het Verdronken land Van Saeftinghe” te gaan klieven door de wind. De weergoden waren gunstig, er was wind maar de regen bleef uit. Toen werd het 8u15…

Zoals elke week is dat het aankomstuur van Joost bij de voorzitter om daar hun weg samen richting Branst verder te zetten. Even materiaal checken, lampjes monteren, drinkbussen steken, even wat lucht in de banden. Joost draait zijn ventiel van zijn voorwiel open maar deze had er vandaag geen zin in. PSSSSSSSSSSSSSSJJJJJJJJJJJJJJJJTTTT…..Het ventiel dacht bij zichzelf: “Ik rij niet vandaag”, brak af en de lucht ging met een vaart lopen richting Opdorp. Even de wachtende garde verwittigen en aan de slag. Nieuwe binnenband erin, oppompen en weg? Neen, de ventiel was iets te kort waardoor het moeilijk pompen was. Na drie, vier pogingen, wat gevloek en dreigementen om terug huiswaarts te keren, zette de hemel de sluis op een kier en begon het te regenen. De eerste test van de weergoden om te kijken hoeveel karakter een Scheldetrapper heeft. De voorzitter kon het niet meer aanzien en bood een reservewiel aan zodat we toch richting Branst konden rijden. Ter hoogte van het huis van passief lid Jan E werden we opgebeld door de jongens die braaf aan de kerk stonden te wachten. “Waar zijde?” vroeg Bjorn. “Awel in Mariekerke” zei de voorzitter. “Cava dan, wij rijden al door langs de graaf? Op ’t gemakske, 20 per uur ofzo…” En de koers brak open…

Joost pakte de kop en trok het tempo de hoogte in tot 37km/u. De Bovenstraat was er onderste boven van. Aangekomen aan de kerk van Branst beseften we dat ze er inderdaad niet mee aan het lachen waren. Als 2 padden tijdens de trek doken we het fietspad van de Beerdonkstraat in richting Weert. Lange rechte stukken waar je ver voor je kan zien maar er was niets. Het duo bleef doorzetten, lonkend in de verte na elke bocht. Na een bocht of vier daagden plots de 5 witte stippen op en kon het duo de aansluiting vinden. Eens in het wiel konden ze even bekomen van deze tijdrit van toch wel 4km. Aan de brug stonden SRRS en Paavels te wachten. Stef die deze ochtend in eerste instantie paste, ze niet liet zot maken en toch op zijn fiets kroop desondanks rugpijn RESPECT.

Toen waren we compleet om onze weg verder te zetten richting de polders. Onze weg bracht ons via Steendorp richting Bazel waar we op onze beurt in recht lijn voorbij Beveren reden richting grens met Nederland. Er werd aardig gereden, 28-29km/u, meewind, wel een beetje regen maar die kon ons toen nog niet deren. In Zwaantje werd het peloton even tot stilstand gebracht door een lekke band voor Sterke Rudi. Deze bandenwissel ging vlotter dan die te Sint-Amands en na een tiental minuutjes kon de trein weer vertrekken richting polders van Saeftinghe.

In de polders aangekomen reden Joost en Timo op kop met de wind lekker in de rug. Elke renner weet dat de polders gekend zijn voor wind en dat ze de stuurstang geen enkele minuut kunnen losse tussen de handen want eens de trein op kruissnelheid is, is het moeilijk je wagon nog aan te pikken. Maar de wind zat in de rug en bleef in de rug zitten. Tot we de dijk van Emmadorp in Nedereland kusten. We draaiden naar links en plots zat de wind in de zij. Een aandachtige renner had dat natuurlijk zien aankomen en de voorzitter trok het tempo de hoogte in. Alle hens aan dek! Johan, de koene ridder kwam er naast, Ivan paste maar de trein zat op de rails voor het betere trek- en duwwerk. Zoals Hou-je-fit-Frank het zou zeggen: Eerste prikkel, GOGOGO! Ivan kon niet inpikken, Bjorn twijfelde, Voorzitter zat te ver en kon achtervolgen. Srrs? Nou, net als zijn klinkers: verdwenen…

Op het verste punt van de rit gekomen wisten we dat dit stuk een voorbode was voor wat nog zou komen…Regen, wind, regen, nog meer wind en nog meer regen. Als echte Flandriens moesten we vanaf nu, willes nittes, knallen tegen de wind. De wind die ons sterk maakt, de wind die ons moe maakt, die wind die altijd en overal te vinden is.

Winnaars worden niet geboren, die worden gemaakt

Vanaf dan zou eenieder elke minuut vervloeken, nat natter natst. De regen zakte via de lange broek en kousen in de schoenen met natte en koude voeten als gevolg. Het opspattende water vloog in iedereen zijn gezicht. Het was kiezen tussen waterboarding of in de wind rijden. Omdat het nog een lange weg terug was kozen we wijselijk voor het eerste. Zand in elke opening van het gezicht. Zij die een spleetje hadden tussen de tanden, hadden geluk want dan kon het zand erdoor vliegen als je weer een grimas van de kou trok. Maar de meesten onder ons verzorgen hun gebit en bleven met een zandbank tussen de tanden achter. We waren maar halfweg…maar een heroïsche rit was het al en zou het nog worden…

Morgen in deel II: De quote van de dag, een les verkeersopleiding en een chasse patatte van de bovenste plank!

To be continued…