11de winterrit: De Allitererende Armada wandelt door het woeste Waasland

Als januari ons brengt strenge vorst, lijden we ’s zomers geen honger en dorst.

Als de weergoden zoiets zeggen, luistert Bacchus gedwee. Maar bij Jurgen van Laer zat het echt niet mee.

17 januari 2016, een dag die bij de gewone mensch misschien snel vergeten zal zijn maar bij de krijgers die deze ochtend aan de kerk van Branst of de brug van Temse stonden, zullen er wel nog enkele verhalen blijven ronddwalen, doorverteld en later gebundeld worden in het boek ‘De Legendarische Ritten van WVC De Scheldetrappers’. Zodat latere generaties deze kunnen nalezen en doorvertellen om anderen te verwittigen dat met code ORANJE toch enige voorzichtigheid geboden wordt. Maar ja, #indetijdvanRogerDeVlaeminck reed hij als training naar de Noordpool en bracht hij verse Pinguïn mee om ’s avonds met lekkere puree en een romig vissausje te verbruiken. De aandachtige lezer denkt nu: HA! Een fout want op de Noordpool leven geen pinguïns! Nu… Roger De Vlaeminck reed naar de Noordpool via de Zuidpool welteverstaan. Want de jeugd van tegenwoordig rijdt geen trainingsritten van 280km niet meer volgens deze oermens en in zijn tijd was dat nodig om er te staan in het voorjaar.

Wat stond er vandaag op het programma volgen deze fantastische website? De échte voorbreiding naar de RVV2016. Het tempo zou omlaag gaan en de kilometers omhoog om zo de basis aan te scherpen. Dat was nog steeds het idee waarmee de renners deze ochtend opstonden. Cuyperinho en Calle Cannibaal hadden al ziek afgemeld, hun snotfabriek draaide op volle toeren en moest overuren kloppen in het weekend. Ivan Inzé (met de gesponsorde achternaam van het merk waarvan hij veel moet drinken om zijn broze botten die geregeld wel eens gehavend uit een valpartij komen, terug aan te sterken) zag de ijzel al hangen en besloot wijselijk zaterdagavond af te haken uit zelfbescherming en ging spinnen in de Go-Fit. De legende zegt dat hij van zijn verzekeraar alle risico’s op valpartijen met betrekking van derden moet vermijden want met zijn bonus malus op -452 begint dit een dure zaak te worden.

8u30 afgesproken aan de kerk van Branst, dus gewoontegetrouw passeren Joost en Nick Van Ranst bij de voorzitter rond 8u15 om wat lucht in (vandaag uit) de banden te laten om de rit aan te vatten. Nick ‘El Pistolé-oh’ waarschuwde al voor het gladde wegdek te Sint-Amands en reed met dichtgeknepen billen richting Branst om 400m verder af te slaan richting Buisstraat waar hij zijn rit vervolgde op zijn rollen. Na 1.8 km weer thuis en 45′ rollen gereden. ‘Onverantwoord’ was het laatste woord dat we van hem hoorden…

Aan de kerk van Branst stonden Tim G, Stef P, Micky, Joost, Gerald, Johan B, Bjorn DC en Jurgen VL te wachten. Daar bleek Jurgen bij de gevaarlijke oversteek van de Riddermoerstraat reeds gevallen te zijn. Bij het optrekken met die enorme dijen van beton bleek een ijsplekje genoeg om deze robuuste Flandrien tegen de vlakte te krijgen. Het was een Yoko-sutemi-waza (zijwaartse offerworp – Judo) zonder erg. Toch stonden alle kopjes nog steeds in dezelfde richting en dat was richting Sint-Niklaas peddelen om daar een toertocht van WTC Kontakt (60km) te rijden en terug te komen zodat er toch 100km op de teller zouden staan.

Schoorvoetend begon het beperkte peloton aan zijn toch via de Weert. We zouden kiezen voor de grote banen aangezien daar (normalieter) gestrooid zou zijn. Ook het gerij van de auto’s zou toch het één en ander aan het smelten gekregen hebben. Maar dit bleek echter niet het geval. We reden allen op eieren want voorkomen is beter dan genezen. Aan de brug pikten Tim VDH en Joeri Srrs aan. Joeri had speciaal zijn klinkers thuis gelaten in het geval dat hij zou vallen, ze niet bij elkaar moest zoeken op de gladde, ijskoude wegen.

Je moet het zwaartepunt laag bij de grond houden… – J.V.L.

Het tempo lag laag, 24-25km/u was de norm maar niemand maalde erom. Vandaag zouden zowiezo de uren en niet de kilometers tellen en lage hartslag was het tweede doel. Onderweg naar de inchrijvingen gaf de voorzitter nog wat tips aan Jurgen om wat stabieler op de fiets te zitten en blijven zitten:

1. Bij het optrekken blijven zitten, niet lopen op de trappers.
2. Bij het optrekken niet teveel kracht zetten, aanvoelen.
3. Recht door ijsplekken rijden en niet remmen.

Ahja ge moet proberen het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden hé, zei Jurgen. Vijf minuten later sloeg hij de raad van de voorzitter in de wind en volgde hij zijn zijn eigen raad op. Hij legde bij het optrekken zijn zwaartepunt zo laag dat hij er weer bij ging liggen. Niet blijven zitten (zie punt 1), gedoseerd kracht zetten (punt 2) en recht door ijsplekken rijden (put 3) werden gezwind in de wind geslagen. Reeds 2 valpartijen, nog geen 20km ver en niet ingeschreven voor de toertocht. Gelukkig arriveerden we even later toch aan het ‘Puyenbeke stadion’ om ons in te schrijven en eindelijk te vertrekken voor de toertocht. Srrs had bij het thuislaten van zijn klinkers ook zijn kleingeld vergeten en moest dus beroep doen op de portefeuille van Tim VDH. 1.5€ armer en een sportclub gesteund later waren we op weg voor een 60 kilometer gepijlde rit.

1 kilometer later…

Even een ondersteek doen van de grote weg. Via een fietstunnel moesten we onder de weg om aan de andere kant boven te komen. Echter riep een collega-fietser ons gelukkig toe: OPPASSEN DAS LEVENSGEVAARLIJK AWA! De afdaling bleek een ijspiste te zijn waardoor menig trapper te voet zijn afdaling verder moest zetten. Getuigen hiervan onderstaande foto’s. Kleine noot: Jurgen VL is hier NIET gevallen!

De rit bracht ons via Sombeke naar Waasmunster waar relatief grote wegen bereden werden maar daar werden de wegen weer kleiner. Bij normale omstandigheden zou dit gezellig rijden zijn, maar nu moest je alles opspannen en constant geconcentreerd opletten om niet te dicht of te ver te rijden. Maar als ook in de tegengestelde richting nog eens auto’s komen die geen empathie hebben met de situatie waarin wij, renners zich bevinden wordt het moeilijk en PATS…Een auto die weinig afstand hield en Joost die door een hoopje ijs/sneeuw moest rijden en onderuit ging. Zijn achtervolger…idd…Jurgen Van Laer zag het aankomen en dacht nog bij zichzelf: “Hier gaan we weer” en viel ook ter plaatse om. Joost met gescheurde broek, beetje bloed en een geschaafde elleboog. Juju die had gelukkig zijn winterpelske en al wat ervaring in ‘Vallen voor Dummies’ bij. Er groeide toch wat gemor en vraagtekens.

Fall seven times, stand up eight. En wat als je dan nog eens valt? Ah terug rechtstaan e paavels!’

De vraagtekens gingen niet weg als we plots aan onze linkerkant van de weg een jonge en iets oudere renner op de grond zien liggen. Net gevallen bleek. De oudere renner zette zich snel recht maar de jongere renner bleef liggen en tastte naar de schouder. Goede wielerploeg dat we zijn, staken we direct de straat over om verhaal te halen en te helpen waar we konden. Het bleken vader en zoon die aan het fietsen waren en moesten stoppen om over te steken maar het was één en al ijs. BOEMKLETS onderuit en daar bleef hij liggen. Dekens gaan vragen bij de bakker aan de overkant. een toevallige passant die de 112 belde. De vader die zicht bekommerde…over de fiets van zijn zoon en dan pas over zijn zoon. Vijf dekens en fleezekens later arriveerde de ambulance om de jongen te helpen. Onze plicht gedaan wilden we onze tocht verder zetten maar onenigheid verdeelde de groep. Met 33 km op de teller wou de ene terug naar huis rijden en de andere doorrijden want het moest maar met een van ons gebeuren. Maar zoals het bij WielerVRIENDENClub de Scheldetrappers gaat, werd de democratie bovengehaald en zoals in elk overleg werd een compromis gesloten: we zouden de toertocht verlaten en doorrijden richting Dendermonde via de grote wegen. Zo vertrok de Groene Armada weer met de neuzen in dezelfde richting EN met een gouden raad van de ambulancier op zak.

Voorzichtig hé, mijn bus zit al vol!

Op de grote wegen viel het heel goed mee, het tempokon omhoog omdat de ijzel aan het smelten was en de wegen goed berijdbaar werden. Dus de moraal van de aanwezigen steeg weer zienderogen waardoor deze tocht niet spaak zou lopen. Leve de democratie!

Kheb het altijd al gedacht dat bij den Bjokke een spaak los zat.

Eens te Dendermonde aangekomen vanuit de Martelarenlaan zou de volgende martelaar (Een martelaar of martelares (Grieks: martys – getuige, martyrion – getuigenis) is iemand die lijdt of sterft voor zijn of haar geloof of overtuiging) ten tonele komen. Bij het optrekken aan het rode licht hoorden we plots TAKATAKATAKATAKA…En het was niet het liedje van Materialista feat. N-fasis maar de spaak van den Bjokke die afknapte. Beter alles tegensteken in 1 rit dan elke rit iets was vandaag toepasselijk. Maar niet getreurd, zo snel krijgen ze ‘Het Orakel van Oppuursdorp’ niet klein. Even rond de andere spaken wikkelen, rem open en goan!

Via Baasrode, Opdorp, Sint-Amands, Oppuurs (waar Bjorn thuis afstapte en De Leeuw van Doregem zijn kooi ging opzoeken) reden we naar Puurs (waar we afscheid namen van Tim VDH & Srrs die zijn plasblaas bij zijn klinkers en kleingeld vergeten was) en zo via de Puursesteenweg, Sint-Amandsesteenweg (waar Stef P & Tim G thuis afsloegen) naar Branst waar Gerald rechtdoor reed en de vijf overblijvers hun verhaal gingen overdoen bij Hendrik en Ali, die beide aanwezig waren om ons te voorzien van warme choco en Appekeus. Ook een traktatie van ex-onafhankelijk schepen De Ost werd gesmaakt na deze toch wel tumultueuze rit van amper 75km en meer dan 3 uur onderweg!

Fietsen leer je met vallen en opstaan. Wielrenner word je door te blijven opstaan #RVV2016