Je hoeft geen verhaal te hebben om er één te schrijven

Geachte Mevrouw van RTV,

Dinsdag 16 mei interviewde je de voorzitter van WVC De Scheldetrappers uit Bornem, namelijk mezelf. Tijdens onze tien minuten durende ontmoeting had ik weinig nieuwswaardigs te zeggen bleek later die dag.  Hiervoor typ ik deze mail niet. Als je ’s avonds zin hebt in luchtige lectuur, tijdens verveling of bij een slecht humeur: bezoek dan zeker eens www.scheldetrappers.be. Ik ben namelijk veel beter met de vingers en de pen dan met woorden die ik daar ter plaatse even uit de mouw moest schudden. Zinnigs leek me wel, relevant ook maar diepgaand nieuwswaardig echter niet. Besefte ik ook wel. Er is weinig nieuwswaarde aan een wielerploeg vol met ex-voetballers die meerijden met de 1000km, zij fietsen graag en 1+1= 2. De waarheid is echter anders…

Onze Club is, zoals onze slogan ook zegt, méér dan een wielerclub, méér dan een doorsnee wielerclub die enkel op zondag gaat fietsen en (zoals het cliché gaat dat daarbij hoort) een obligatoire trappist drinken na de rit. Neen. Het begint bij WVC: WielerVriendenClub. Bewust gekozen bij oprichting van de club in 2010. Wij zijn misschien ergens wel wielertoeristen maar in de eerste plaats zijn wel allemaal vrienden die samen een verleden hebben: op en naast de fiets. En om die reden zijn we ook bij elkaar uit gekomen. Bornems Comité Kom Op Tegen Kanker (Lieselotte) en WVC De Scheldetrappers (mezelf). Collega’s op het werk, nu ook fietsers in dezelfde Wielerclub.

Na 20 jaar plantjesverkoop was het comité in 2016 klaar voor een andere uitdaging en wij, WVC De Scheldetrappers, wilden zo graag méér betekenen dan één van de zwerm toeristenclubs die Klein-Brabant telt. Het eerste jaar namen we deel met 1 ploeg en passeerden we Bornem waar we voor één dag een Scheldetrappersdorp neerpootten. Achteraf dachten we: Bornem is toch in staat om dit te kunnen ontvangen? Bornem kan toch een middagstad zijn? ‘If you can dream it, it ain’t big enough’ dachten we en zo geschiedde in 2017, 25 mei. We zijn niet de grootste, niet de oudste, misschien wel de jongste maar zeker de meeste sociaal geëngageerde club uit de regio. Want als je de ploegen die meerijden met de 1000km erop naslaat, zal je zien dat er amper wielerclubs meerijden. Waarom? Het is niet makkelijk: je moet 5000€ inzamelen door allerlei activiteiten te organiseren tijdens je vrije tijd en dan mogen/kunnen er 8 mensen fietsen. Welke wielerclub bestaat uit maximum 8 mensen? Weinigen. Wij ook niet.

Sinds 2010 zijn we uitgegroeid tot een club van om en bij de 50 leden. Mannen en vrouwen die samen ergens in het verleden het pad gekruist hebben met meestal als gemeenschappelijke deler Branst, een deelgemeente van Bornem. Symbolisch vertrekken we dan ook bij elke fietstocht van aan de kerk van Brans want daar ligt ons kruispunt, onze gemeenschappelijke deler, onze roots. Maar ik dwaal af…

Begrijp je waarom het toch niet zo logisch is dat er een wielerclub meerijdt met de 1000km? We verkochten deur aan deur kaarten voor het bal van de burgemeester (deel van de opbrengst ging naar KOTK), organiseerden een Quiz (45 ploegen, op 1 week volzet), stonden op de Kerstmarkt (steeds één van de best bevolkte kraampjes), verkochten 1000, ja 1000, speculazen huisjes van Vermeiren. Idd, ook die 1000 is symbolisch. Voor elke kilometer die we rijden, hebben we een speculazen huisje verkocht. Dit allemaal in elkaar gebokst met vrijwilligers uit de club die mee de kar willen trekken, die mee willen helpen om het geld te verzamelen om aan de start te komen. Vorig jaar 1 ploeg of 8 renners. Dit jaar wilden er meer meerijden, dus gingen we (vlotjes) voor de 2 ploegen zodat meerdere renners uit de club, die ook hard gewerkt hebben onderweg, zouden kunnen rijden. Er zijn er steeds die niet mee kunnen rijden maar niemand zal de club afvallen, niemand is gefrustreerd want iedereen gunt het diegene die wél mogen en kunnen rijden. Dit jaar zelfs 2 dames waaronder Lieselotte die zelf geconfronteerd werd met deze verschrikkelijke ziekte. Op vraag van de Club heeft ze een fiets gekocht en werd ze aangezet tot start-to-bike om een etappe mee te rijden met de 1000km omdat het voor haar zéér speciaal en emotioneel zou zijn. Ze kan met lotgenoten fietsen, haar verhaal vertellen en symbolisch op de fiets strijden tegen de ziekte. Zij rijdt mee omdat ze het zelf meemaakte. Wij, WVC De Scheldetrappers, hebben, zoals ik gisteren ook zei, het geluk om hier (nog) niet mee geconfronteerd te worden. We fietsen graag klopt, we hebben ook hard gewerkt voor die 1000km klopt.

Onze reden is anders: Wij fietsen mee voor alle mensen die in toekomst te horen zullen krijgen dat ze kanker hebben. Wij zamelen dat geld nu in, om ervoor te zorgen dat de wetenschap de middelen krijgt om die mensen te helpen die dit verschrikkelijke nieuws in de toekomst te horen zullen krijgen. MAAR misschien is tegen die tijd dankzij die peulschil die wij inzamelden wél een behandeling mogelijk waardoor de overlevingskansen nog meer stijgen en dit een ziekte wordt die we wel met medicatie kunnen tegengaan. Je ziet, beste Shana, er zit meer achter die wielerclub uit de 1000, we zijn méér dan een wielerclub.

Bij deze nodig ik jullie dan ook uit om op 25 Mei langs te komen (zonder camera) om getuige te zijn van onze vriendenlcub. Ook op 25 mei staan we weer paraat om ons steentje bij te dragen om het een onvergetelijke dag voor alle deelnemers en bezoekers te maken. We zullen het Kom Op Tegen Kanker-café uitbaten met ons ondertussen in heel Klein-Brabant gekend enthousiasme, onze glimlach en ongelooflijk veel goesting mét als toppunt de intrede en uittrede van 4 Scheldetrappers die tijdens die dag als apotheose van dit maandenlange proces in Bornem, het Breeven mogen binnen- of buitenrijden langs de langste erehaag. Want het is eigenlijk ook een beetje onze dag.

Denk nooit zomaar wielerclub bij WielerVriendenClub De Scheldetrappers. We praten verder op 25mei!

Foto passage 1000km door Bornem 2016.