Gezegend zij één name

Voor de WVC begint het seizoen pas binnen enkele weken bij de wisseling van het uur. Bij zusterclub WIK ontwaakt men reeds vroeger uit zijn winterslaap en werd deze zondag een korte openingsrit gereden en afgesloten met Gestoofd Vleesch met toegevoegd waarde (donker bier) of Kip die wat in de wind was (ook door datzelfde bier?). Ook hier waren de Scheldetrappers vertegenwoordigd.

134 dagen nadat ‘De Haai van Messina’ de finishlijn van de klassieker van ‘De Vallende Bladeren’ overschreed, reed Valgren Andersen als eerste over de witte streep te Merelbeke na een tocht van 195 kilometer door de Vlaemsche Ardennen. Ein-de-lijk: Tis koers! Wat waren we blij als een kind als de eerste klassieker gereden werd. De klassiekers, het favoriet tijdverdrijf van menig wielerliefhebber. Heerlijk om te kijken! Tot.. het moment dat je zelf aan die eerste van velen moet beginnen.

Die eerste was afgelopen weekend de Ename Classic. Goed voor 154 ellenlange kilometers door de licht golvende zwalpstreek. Het profiel zag er veel gematigder uit dan de grafiek van de hartslag tijdens de rit. De namen van de hellingen klonken niet als de befaamde torenklokken van het Musée d’Orsay te Parijs of Das Klokkenspiel van het stadhuis te München. Van de Holstraat weet ik geen hol. De Kleistraat is gemaakt van beton! Schernaai? Je bedoelt toch Sinaai? Kwadenbulk lijkt me eerder een kleine oprisping na dat bolletje teveel tijdens die coupe advocaat. Kloosterbosstraat? Is dat niet gewoon nonnenbos? Zegt me niks of zeer weinig. 1 kasseistrook, die vlakker ligt dan het haar van Vermoteur, genaamd Jagerij, gelegen te Mater. Das een naampje! 850 meter lang, propere kassei, egaler dan het snookerlaken van ’t Criterium. Je zou erover kunnen rijden met een glas water in je handen en je dorst zal nog gelest kunnen worden. Iedere keer nodigt het uit tot speelse liederen over dit strookje porfier.

Jagen op de jagerij? Ja dat hoort er allemaal bij. Scheldetrappers dat zijn wij. Skarten op kassei!

Toch kregen we volgens Stephen Rava 1472 hoogtemeters voor de wielen geschoven tijdens de 154 km lange tocht. Tel daar nog iets meer dan een derde hoogtemeters bij én verdubbel de afstand en je hebt de Epic300. Als dat de burger geen moed geeft!

Om 6.45 vertrokken we richting Herzele, de start en rond 8.10 werd het startsein gegeven. Het tempo lag zeer hoog tijdens het eerste uur. Op de adem werd getrapt, de benen werden getest, de kou werd omgezet in warmte. Want dat was het wel ten opzichte van de vorige weken: warm! Heerlijk.

Beeld van de rit: Barroudeurs Tom C, Kristof, Stef en Nico op kop met BovenBeenPatsers Bjorn, Senne, Cuyper, Peter in het zog. Op de vlakke(re) tussenstukken met lichtgewichten Timo en Xavi 2.0-est-arrivé aan de staart. Samen tot kilometer 108 waar de hellingen zich kort na elkaar manifesteerden. Hergroeperen in Brouwerij Roman waar er even de tijde werd genomen om de tweede verjaardag van ‘De Eerste figuurlijke Val van J. Srrs’ hte herdenken. Joeri stapte hier, tijdens zijn voorjaar van nét niet, in de bezemwagen en liet hem gemotoriseerd naar Herzele voeren. Compleet leeg gereden door de welbekende maagproblemen. Symbolisch werd er ‘Tom Simpsongewijs‘ een drinkbus achtergelaten met het opschrift “Chasse Patate”. Moge God hem believen en hem goed weder geven en Canada Dry.

There are two types of pain: Pain that hurts you and pain that changes you…

Vanaf hier kan ik de rit redelijk beeldend omschrijven als volgt:

Naar horen zeggen kreeg Tom C weer last van versnelde ademhaling wat het signaal voor zijn adoptiezoon geweest zou zijn dat Tom kraakte, barstte en bijna plooide in elke voeg waardoor hij de gashendel induwde en naar de meet sjeesde. Er was ook een goede samenwerking in het sterk geëquipeerde/bezette achterliggende peloton dat boven zichzelf uitsteeg en zag/merkte dat het met de conditie goed gesteld was. In de bus dartelde Xavi 2.0 op de hellingen weg van zijn voorzitter . Deze laatste keerde op het vlakke telkens terug maar kreeg naar jaarlijkse gewoonte op identiek dezelfde helling last van krampen waarbij hij toch even alles moest rekken om terug op zijn comfortfiets te kunnen kreffelen om uiteindelijk aan de finishlijn te raken waar die overheerlijke Ename Classic Blond een mooie beloning was voor de moed en opoffering eerder die dag. De kwelling kwam later dat hij moest wachten tot thuis om deze op te drinken.

Deze laatste paragraaf is van horen zeggen en naar ’t schijnt… Bronnen werden niet gecheckt. Verhalen werden samen geschraapt. Alles wat nu neergeschreven werd, is gebeurd nadat ondergetekende na enkele immobiele uren van de zuurstoffles gehaald werd en met behulp van 2 schaars geklede dames, een bonobo en een reuzenpanda in bad gedragen werd alvorens bewusteloos te vallen met een bekende toon op de achtergrond: ‘Temptationnnn’.

De eerste wiedergutmachung met de Vlaamse Ardennen viel heus wel mee. De afstand werd overbrugd, de hellingen bedwongen, de krampen overwonnen. No pain, No Gain. Nog 3 weken en het is weer van dat: Vlaanderens Mooiste! Maar eerst zondag ist weer koers: NOKERE KOERSE!